Is het geen fantasie?
Ik weet zeker dat het geen fantasie is, en wel om deze 8 redenen:
Wat ik zie en wat de cliënt ziet, is vrijwel hetzelfde.
In dit geval bijvoorbeeld, zag ik dat zij het flesje gif gewoon van de plank pakte, in de ruimte waar zij woonde. Dat vond ik vreemd, dus ik vroeg haar: “Waar heb je dat gif vandaan?” en zij antwoordde: “Ik zag mijzelf het vergif pakken; een glazen flesje met zo'n glazen punt als deksel, een soort karafje uit een hele oude donkere kast.”
De beelden die ik zie zijn echt uit een andere tijd.
De lucht ruikt anders, kamers ruiken anders, de mensen denken anders, en ze gaan anders met elkaar om dan nu. Het hangt er een beetje vanaf in welke tijd het speelt, maar over het algemeen waren mensen vroeger veel minder rationeel of mentaal dan nu. In dit voorbeeld: Zij was 17 maar wel volwassen! Zij pleegde zelfmoord, uit wraak. Heel dramatisch. NU kijken we daar heel anders tegenaan, maar TOEN leek het een hele normale reactie op zijn 'verraad'.
De cliënt ervaart de hoofdpersoon als “ik, maar dan anders”.
Ander uiterlijk, ander karakter, andere rol in het gezin, soms andere eigenschappen, maar toch “ik”.
Als ik bij blokkades terecht kom in een vorig leven, dan blijkt het verhaal van toen nú nog steeds heftige emoties op te roepen.
Het raakt je heel diep en eindelijk komt die spanning los. En dan heb je het gevoel dat alles nu op de plek valt. “Ohhhhhhhhhhhhh, nou begrijp ik eindelijk waarom ……”
Waarom ik altijd zo reageer op... / waarom ik de kriebels krijg van... / waarom ik nooit durf... / waarom ik altijd verwacht dat... / waarom ik niet kan omgaan met...
Zo’n vorig-leven-verhaal lijkt een heleboel te verklaren in het huidige leven.
In dit geval haar klachten: De paniek, angst, hyperventilatie als ze het gevoel heeft de controle te verliezen herinnert haar aan het moment dat ze het vergif begon te voelen. Doodsangst dus. Ook de misselijkheid had met dat vergif te maken. De angst voor alles wat ze in het lichaam voelt is de angst voor de werking van het vergif. Alles wat zij voelt herinnert haar daar aan.
Er zit een 'les' in het verhaal, en die les speelt vaak in het huidige leven nog.
In dit geval: Laat je eigenwaarde niet afhangen van een ander, wees nooit zo afhankelijk in een relatie. De cliënt schreef later: “Tjeee ik heb nooit gezien dat ik zo'n laag zelfbeeld heb. En inderdaad dit af laat hangen door wat anderen van mij zeggen. Ik vind mijzelf nooit goed genoeg. Na jouw sessie ben ik dat pas gaan zien. Tjeetje he.” Bovendien vertelde ze dat ze eens de gedachte aan zelfmoord door haar hoofd zag gaan. Maar toen besloot ze direct: "Nee, dat nooit!". Die les had ze dus al geleerd.
Het oplossen van trauma’s uit een vorig leven werkt precies hetzelfde als bij trauma’s uit het huidige leven.
Ik voel een blokkade in het energieveld, ik kijk er naar en ik zie beelden, ik krijg innerlijk antwoorden op de vragen die ik heb. Ik zie de situatie waarin de klacht ontstond, en ik hoor de woorden die er gezegd of gedacht zijn op dat moment. En daarmee kun je de klachten logisch verklaren. Bij al die verhalen zie ik een leeftijd, en welke personen erbij waren. Als dat in het huidige leven speelde, dan laat de cliënt in 99% van de gevallen weten dat dat klopt. Als ik beelden en informatie krijg van een vorig leven, wat is er dan eigenlijk anders, behalve dat het van vóór dit leven is? Waarom zou het dan opeens níét kloppen?
En tenslotte blijkt dat juist dit specifieke verhaal de klachten verklaart, en dat die klachten verminderen of oplossen als het trauma van toen wordt opgelost.
Als ik met een heel ander vorig-leven-verhaal zou komen, dan zou dat niet worden herkend, het zou niet die speciale ontlading geven, en het zou de klachten niet oplossen. De cliënt zou denken: “Leuk verhaal maar wat moet ik ermee”.
En stel je voor dat het toch allemaal fantasie was. Nou en? Als je klachten verdwijnen door dit verhaal, dan is het toch ook goed?
Soms komen er beelden of verhalen naar voren die je misschien als kind op televisie gezien hebt, of verhalen die je hoorde van volwassenen. Geen vorig leven dus. Misschien begreep je toen niet eens waar het over ging. Maar die beelden hebben wel zo’n indruk op je gemaakt dat ze iets verstoord hebben. Door met deze beelden te werken los je de problemen wel op. Ik denk dat ik meestal wel aanvoel of de beelden ‘eigen’ zijn of niet. De herkenning is minder, de ontlading is minder, en vooral het gevoel van “Ohhhhhh nou snap ik eindelijk…..” is minder. Ik zal dan ook duidelijk zeggen: “ik krijg beelden, ik weet niet of het een vorig leven is, of iets dat je een keer ergens hebt opgevangen”. En ik leg even duidelijk uit waarom we tóch met die beelden aan de slag gaan.