Dubbel trauma: Twee keer dezelfde ellende

Het eerste trauma is als een magneet waar vergelijkbare situaties aan blijven plakken. Bij het eerste trauma is er iets gebeurd dat je niet kon verwerken, niet kon oplossen. Dus dat blijft ergens liggen, onopgelost in het onderbewuste. Als er daarna iets gebeurt dat er op lijkt, dan plakt dat er aan vast, als ijzer aan een magneet. De berg onopgeloste emoties wordt steeds groter, en als je er aan wordt herinnerd komen álle emoties weer naar boven.

Dat eerste trauma kan ook een ervaring zijn uit een eerdere incarnatie

Je doodsoorzaak in een vorig leven is vaak een trauma dat nooit is verwerkt. Bijvoorbeeld als je bent terechtgesteld, schuldig of onschuldig. Of als je bent vermoord. Met opzet, of door een uit de hand gelopen ruzie. Maar ook als je bent overleden door een ongeluk, ziekte of oorlog, kun je onbewuste herinneringen hebben omdat je doodsoorzaak traumatisch was, en nooit is verwerkt. Door dat onbewuste trauma worden nieuwe ervaringen emotioneel veel heftiger. Er komt een extra lading bij.

Onbewuste trauma's uit eerdere incarnaties verklaren een heleboel wat anders onverklaarbaar is.

Onbewust trauma door verdrinking verklaart waarom veel kinderen watervrees hebben. Dood door vergiftiging verklaart waarom sommigen eetstoornissen hebben, voedingsfobieën, angst om te braken. Onterecht de doodstraf krijgen verklaart het enorme rechtvaardigheidsgevoel of slachtoffergevoel waar sommigen mee geboren lijken te zijn. Trauma's uit eerdere incarnaties verklaren alle fobieën. En veel onverklaarbare pijn of andere lichamelijke problemen zijn in het energieveld te zien als oude wonden uit eerdere incarnaties.

Heel verhelderend. Geen woorden voor. En die emotie die er vrijkomt... heel bijzonder.

Bij een dubbel trauma is het probleem pas opgelost, als beide trauma's zijn opgelost.

Op een goede manier. In de goede volgorde.

Ik heb al heel wat therapieën gehad. Maar ik heb nog steeds angst voor artsen en ziekenhuizen. En dat komt waarschijnlijk door een operatie, toen ik 4 was. Ik had staan krijsen tot ik geen adem meer had, toen mijn moeder weg ging. Waarschijnlijk is het verlatingsangst.

Dit klinkt logisch. Maar waarom is het dan niet al lang opgelost, na al die therapieën?

Ik legde mijn handen op haar schouders en ik zag haar staan, in haar bedje, toen moeder weg ging. Ze was panisch. Dat ziekenhuis was niet de oorzaak van haar trauma. Ze hád toen al een trauma. Ik keek waar die angst vandaan kwam, en ik kreeg onsamenhangende beelden. Een martelkamer, en een bevalling.

Langzaam werd duidelijk wat er gebeurd was. Het waren twee verschillende incarmaties.

Eerst woonde ze alleen, buiten het dorp. Ze was misbruikt, en zwanger. Toen werd ze beschuldigd van hekserij. Ze werd gemarteld. Ze zeiden dat ze zwanger was van de duivel. Haar kind moest gedood worden. Mannen met allerlei gereedschap beschadigden haar lichaam. En dat ging door, tot ze stierf.

In een ander leven was ze zwanger, maar het kind kwam maar niet. Toen de bevalling eindelijk begon, was het kind al veel te groot. Ze zou dit niet overleven. Er kwam een arts. Die wilde haar kind er uit halen. Met een roestig mes, en tangen. Deze arts triggerde haar trauma van de marteling, in het leven daarvóór. Helemaal overstuur schreeuwde ze, dat de arts haar met rust moest laten. Maar dat deed hij niet. Zij stierf tijdens deze middeleeuwse keizersnee.

Toen ze in het huidige leven geopereerd moest worden, zaten daar al twee trauma’s onder.

Ze was al panisch. En toen begonnen artsen en verpleegsters van alles te doen. Temperatuur meten, en allerlei andere onderzoeken. Er werd niets uitgelegd. Deden ze niet in die tijd. Het moest gewoon. Het ging dus niet om verlatingsangst. Het ging om ongewenst gedoe aan haar lichaam. Dat herinnerde haar aan de marteling. En de keizersnede.

Eerst het eerste trauma. De marteling. Dat werd met een visualisatie ontladen. Ze gaf zich aan de marteling over en stierf vredig. Daarna de bevalling. Ze visualiseerde dat ze er stiekem vandoor ging. Geen artsen in de buurt. Want ze voelde dat dat was, wat ze nodig had. Gewoon de natuur zijn gang laten gaan. Ze stierf vredig, samen met haar kindje.

Daarna visualiseerden we dat ze als 4-jarige de operatie zou krijgen. Met een goede uitleg van de verpleegsters voelde ze daar helemaal geen angst meer bij. Ze was zelfs helemaal emotioneel, toen ze zag dat alle mensen in het ziekenhuis zo vriendelijk waren. En dat ze allemaal klaar stonden, helemaal voor haar.

Ook een beetje hulp nodig?

Maak dan een afspraak voor een consult. Tijdens een consult wordt je energieveld 'schoongemaakt', oude emoties worden opgeruimd en onderliggende problemen worden opgelost. Eén consult is meestal genoeg.