energetische therapie en visualisatie

menu

Koken met Asperger: Spagghetti Bolognese

Vandaag maken we spagghetti Bolognese volgens ons familierecept. Met Asperger…

Doe in de pan: Een klont boter, een half pond gehakt, een fijngesneden stukje ui, een teentje knoflook (Ook gesnipperd? Ja.) en een pak gezeefde tomaten. En daarna steek je het vuur aan. Hoeveel boter? De helft van wat daar nog in zit. Hoeveel ui? Een halve kleine ui. Is dit een kleine ui? Ja. Dus daar de helft van. Okee… vuur aan… en nu peper en zout erbij en basilicum. Hoeveel zout? Nou gewoon een beetje, niet teveel. Hoeveel is teveel? Strooi maar…. Stop. En peper…. Stop. En dan basilicum. Pak maar wat tussen twee vingers… ja en dat nog drie keer doen.

En dan zet je nu een grote pan met water op het vuur, voor de spagghetti. Daar moet genoeg zout in. …(Hij zegt niks, hij kijkt me alleen maar aan). Doe maar het grote gat van de strooibus, en dan 2 tellen…. Dat waren lange tellen. Ja tellen zijn toch seconden?

En nu een beetje rode wijn erbij doen. De alcohol verdampt maar de wijn geeft een lekkere smaak aan de saus. Wat moest ik doen met die wijn? Een scheutje in de saus gooien. Hoeveel is een scheutje? Nou gewoon een beetje. Eh, ik zeg wel stop. Stop! Dat was al teveel, dat was meer een glas dan een scheutje. Zeg dan stop. Ik zei stop maar je goot ook een beetje hard. Hoe moet ik nou weten hoe hard ik moet gieten?

Wij kunnen hier om lachen. Elke week weer discussies over snufjes, klontjes, brokjes en stukjes (mespuntje vindt hij wel duidelijk, om een of andere reden). Maar mensen met Asperger of andere vormen van autisme hebben dagelijks met dit soort onduidelijkheid te maken. En als je contact hebt met iemand die Asperger heeft zul je ook deze spraakverwarring tegenkomen.  Je begrijpt elkaar wel, maar het kost iets meer moeite om je op elkaar af te stemmen.

Toen hij voor de salade een wortel aan het raspen was zou hij ook doorgaan tot het bittere eind. Om geen stukjes nagel in de salade te krijgen zei ik: “Gooi dat laatste stukje maar weg”. De tuindeur stond open… Ons konijn eet het wel een keer op. Maar volgens mij deed hij dat met opzet.

Het kookverhaal is herkenbaar, soortgelijke ervaring hier ook letterlijk tijdens het koken met onze zoon.

Deze website gebruikt cookies voor de registratie van statistieken: Verberg deze melding

naar boven