Klachten overnemen...
...Ik heb er mijn beroep van gemaakt; ik stel mij open voor anderen en kan je dus helpen pijn, spanning en blokkades kwijt te raken. Dat doe ik door pijn of klachten 'over te nemen'. Ik voel dan de pijn of krijg de klachten in mijn eigen lichaam/energieveld. Vervolgens denk ik de pijn weg, dan is het ook bij de ander (grotendeels) weg.
Het heeft wel even geduurd voordat ik in de gaten had dát ik pijn van anderen voelde. Het kwam de eerste jaren niet verder dan: "Heb jij dat ook? Ik ook!" Bijvoorbeeld: Ik kwam vaak bij mijn buurvrouw om haar even van haar pijn (aan de knieën) af te helpen. Toen zei zij dat ze ook vaak 's nachts wakker werd van een slapende arm. Daar zat dan helemaal geen gevoel meer in. Ik dacht da's toevallig, dat heb ik soms ook. Zij zei dat het dinsdagnacht zo erg was... en dat had ik dus dezelfde nacht. Dezelfde arm. Dezelfde tijd. Dat kan geen toeval meer zijn toch?
Ik geef al 14 jaar Licht Yoga lessen, vaak drie lessen achter elkaar. Een aantal jaren geleden dacht ik dat ik begon af te takelen: rugpijn, nekpijn, pijnlijke knieën, pijnlijke polsen, en soms ook plotselinge hoofdpijn of moeheid. Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik die klachten altijd maar tijdens één uur had, de les erna waren de klachten weg! Ik nam klachten over van cursisten. Als ik nu plotsklaps ergens pijn heb vraag ik even: "Wie heeft er hier hoofdpijn?". En als ik weet van wie het is, dan is 'mijn' pijn weg. Vaak zegt er niemand wat, maar hoor ik later dat iemand wel hoofdpijn had, maar dat niet wilde zeggen. En dat het na de les wel weg was.
Tegenwoordig kan ik heel goed gebruik maken van het overnemen of voelen van pijn of klachten. In mijn praktijk sta ik achter de cliënt, wij zien elkaars gezicht dus niet. Als ik de ander vraag zich voor te stellen dat de pijn naar beneden zakt, langs de rug, langs de benen, en dan de grond in... dan voel ik met de ander mee waar de pijn blijft hangen. Ik weet het als de gedachten afdwalen en als ik vraag "wat voor kleur heeft jouw pijnlijke plek?" dan zie ik de kleur al voordat hij genoemd wordt. Omdat ik mij open stel voor het energieveld van de ander.
Als ik kinderen behandel zit de moeder erbij, naar ons te kijken. Ik heb verschillende keren gehoord dat het kind en ik dezelfde gezichtsuitdrukking hebben, tegelijk beginnen te glimlachen, tegelijk zuchten. Een keer, midden onder een visualisatie moesten we allebei tegelijk niezen omdat we kriebel hadden in het rechter neusgat! Dat is geen toevel meer hè?
Als ik nu pijn voel of plotseling boos of zenuwachtig word, vraag ik mij eerst af van wie dat is, ik ga er eerder vanuit dat het van een ander is dan van mijzelf. Als ik een bepaalde pijn in de knie voel weet ik dat mijn buurvrouw mij weer even nodig heeft. Ik herken mensen die aan mij denken aan hun pijn.
